آرامگاه نفط چی ها در آبادان: چالش یا فرصتی برای اعضای شورای شهر آبادان 1

آرامگاه‌ نفط چی ها در آبادان

شاعری گفته است: 

کسی به فکر گلها نیست. 

کسی به فکر ماهی ها نیست. 

کسی نمی خواهد فکر کند که باغچه دارد آرام آرام می میرد  

آبادان با زمانی که من پسر بچه بودم و در آن هوای نفس گیر مرحوم عمه ام برای من و مرحوم دختر عمه ام که همسن و سال من بود از بستنی فروش گاری به دست بستنی چوبی شکلاتی می خرید خیلی فرق کرده است. نمی دانم چرا هیچ بستنی ای آن بستنی ها نمی شود و این فصل از حافظه ام هیچ وقت پاک نمی شود و عجیب دلم می گیرد برای نقاشی های او. او که هر وقت تکه کچی در دست می گرفت دیوارها را مسخر و مزین به شکل ها و شکلک های دلفریب می کرد.   

شاید در همان روزها بود که دنیس رایت داشت سه گانه زیبا و مصور یادمان های انگلیسی ها و اروپاییان را برای نشریه ایران لندن می نوشت. یکی از مقابری که او به اختصار آن را در مقاله اش معرفی کرده است آرامستانی است که امروز در پشت روابط عمومی پالایشگاه آبادان وجود دارد و یک دست کله پاچه است که جمعی نشسته اند و آنها را خوب پاک کرده و هیچ از آن باقی نگذاشته اند.   

در سالهای اخیر این یادمان ها توسط درنده ترین افراد و بداخلاق ترین افراد شخم زده شده است. امروز فقط تعداد اندکی از یادمان ها برجای مانده است. آرامستان دیروز هر روز بیش از پیش آبشخور افراد کوته فکری است که درک اجتماعی و فهم تاریخی ندارند.   

این آرامستان نسبت به قبرستان شطیط جدیدتر و رسمی تر بوده است. این مقابر فردی و خانوادگی و دسته جمعی هستند. نمی توان تصور کاملی از این آرامستان ارائه داد. دنیس رایت اگر ممکن است روزی با یادمان مردگان مثل آهن پاره های ویران شده و ترکش خورده رفتار شود گزارش را کامل و از تمامی تصویربرداری می کرد.  

اما شهرداری - میراث فرهنگی و حتی اداره اوقاف و امور خیریه آبادان بنا به قانون موظف اند  این مکان تاریخی را ثبت و حفظ کنند. اینجا مقبره است و شرکت نفت حداقل می تواند این مقبره به عنوان بخشی از تاریخ و هویت خود حفظ کند. کجایند فرهنگی ترین مردم آبادان.