از شعف تا درد

چه شعف انگیزتر از این که کلاغی سیاه، سوسک براقی را قبل از خوردن چند بار آب می کشد!
چه شعف انگیزتر از این که گربه در خلسه ای عمیق خود را بازیچه بچه هایش می کند!
چه شعف انگیز از این که در کوچه پروانه، انگار همه پروانه های شهر مهمان شده اند!
و چه دردناک تر از این که کودکی نحیف
فالهای حافظ را
برای یک تهیه یک وعده غذای سرد
خیره به هر مسافری پیکش می کند و کسی اعتنا نمی کند!
و چه دردناک تر از آن که مرد جوانی
ناچار است در بین تابش آفتاب و حرارت آسفالت
وقتی که باید عرق از پیشانی و چشممانش بزداید
باید کودک علیلش را روی زمین داغ رها کند
و نفسی دوبار بگیرد!
آنجاست که مرد سفید موی
از نفس می افتد
و از رفتن خجل می شود.