تابعیت ایرانی

ماده ۹۸۰ از قانون مدنی مصوب ۱۳۱۳ شمسی را که خواندم حال خوشی پیدا کردم.  این ماده  ذیل تابعیت آمده است. 

بنا به این ماده، کسانی که به امور عام المنفعه ایران خدمت یا مساعدت شایانی کرده باشند و همچنین اشخاصی که دارای عیال ایرانی و از او اولاد دارند و یا دارای مقامات عالی علمی متخصص در امور عام المنفعه هستند و تقاضای ورود به تابعیت دولت شاهنشاهی را مینمایند در صورتی که دولت ورود آنها را به تابعیت دولت شاهنشاهی صلاح بداند بدون رعایت شرط اقامت ممکن است با تصویب هیئت وزراء به تبعیت ایران قبول شوند. (مجموعه قوانین موضوعه مصوبه دوره نهم قانونگذاری از ۲۴ فروردین ماه ۱۳۱۲ تا فروردین ۱۳۱۴، اداره قوانین و مطبوعات مجلس شورای ملی، چاپخانه مجلس، چ۳، ۱۳۲۹، ص ۱۲۰)

 این ماده اهمیت و جایگاه امور عام المنفعه را در نگاه قانونگذاران آن سالها به نمایش می گذارد. جنبه مهمی از آدمیت که مرزهای سیاسی را در نوردیده است. تلاشی که امروزه آن را به عنوان فرار مغزها و مهاجرت نخبگان معرفی می نمایند. بنظر می رسد این ماده قانونی از قوانین اروپایی اقتباس شده باشد، البته اقتباسی با پیچیدگی های ایرانی، از جمله «تصویب هیئت وزراء». اصلی که بهرحال سبب شده در طول سده های اخیر  ملیت های مختلف به امید زندگی بهتر، سرمایه و اندوخته علمی خود را نه برای وطن که به موطن جدید تقدیم نمایند، و چه بسا با تغییر اسم و مذهب در شکل گذرنامه جدید و دو تابعیتی شدن.